27 mei 2007: Tornado gezien

Even kort over de afgelopen dagen:
De laatste paar dagen waren niet heel erg bijzonder en een paar chases zijn redelijk de soep in gelopen. Ansgar was ziek, ikzelf was ook niet helemaal fit, omdat ik sinds de aankomst hier veel te weinig slaap heb gehad. Met 3 tot 4 uur per dag kom je er niet als je zo hard aan het jagen bent.

Tot overmaat van ramp kreeg ook de laptop nog eens kuren waardoor de verslagen die ik gisteren wilde versturen verloren zijn gegaan, inclusief reeds gedigitaliseerd videomateriaal, dus die komen later want ik moet ze opnieuw inlezen. De foto's staan bij mij thuis op een server omdat ik die elke avond backup naar huis, pfieuwwww :-)

Anyway, gisteren zaten we in Colorado alwaar de slight risk niet geheel terecht was. Er ontstond een onweerscomplex boven de Rockies maar die ging al snel kapot. Ik heb het troosteloze geheel in elkaar zien storten vanaf een balkonnetje in een motel.

Vervolgens heb ik ergens een bierglas gekocht en twee flesjes Corona extra, maar ik kon er maar 1 opdrinken. Toen ik mij met het volle glas in de hand op een stoel zette zakte ik er prompt doorheen. Nadat ik vervolgens mijn kleren in een sopje had gezet, een andere stoel had gehaald en het glas weer gevuld had zakte ik ook daar doorheen en was ik gedwongen op het beton te zitten. Het bier zat nog in het glas dus ik zette mij met bier en al aan de reparatie van mijn laptop.

Vandaag zijn we dus vanuit Colorado vertrokken richting oost Nebraska. Al snel hadden we aan de I-80 bij Ogallala de eerste cellen op de radar en gingen we erachter aan. Nadat we een stukje in de goede richting zaten kwamen we een auto tegen die de hele vooruit vol met dikke hagelstenen had en zijn we omgekeerd. Het was sowieso een lastige klus want de wegen zijn daar schaars en we zaten weer eens aan de verkeerde kant van de buien. Een omtrekkende beweging zou te lang duren maar erdoorheen rijden was ook niet echt een optie.

Na een tijdje zagen we op de radar een kans om toch door de buienlijn heen te rijden, en we wilden ook heel graag want er kwam een melding van een meso in het systeem binnen. Er was echter een klein probleempje want ten westen van ons schoot een cel de lucht in die er heel interessant uitzag. Na de radar nog even goed bekeken te hebben besloten we de buienlijn in te rijden, maar die cel toch ook goed in de gaten te houden. We waren echter nog geen mijl op weg toen er een tornadomelding binnenkwam voor die andere cel die we niet gingen chasen.

Piepende banden
Als reden we een rally keerden we de auto met piepende banden om en ging het min of meer met 'iets' te hoge snelheid in een andere richting. We hadden zicht op de wallcloud, ook al was dat naar schatting bijna 50 km weg. We hadden vrij zicht tot aan de horizon en zagen de bijna perfecte structuur van de cel. De instroom en de neerslag waren strak gescheiden, we hadden dus een neerslagvrije basis, en de kant waar wij zaten was ideaal. Op een gegeven moment zagen we de wallcloud zaken en een puntzak naar beneden afdalen. Niet veel later dacht ik een dunne sliert bodemcontact te zien maken en stopten we voor een foto. Echter, voor we veilig (ook niet onbelangrijk) ergens langs de weg stonden was er niet veel meer over dan een optrekkend restantje. Dus, tornado gezien maar niet kunnen vastleggen!

Die cel heeft al met al een half uurtje geleefd, ik zou het als pulsstorm willen beschrijven.

Omdat we af en toe nog een uitzakking zagen ontstaan zijn we toch nog even doorgereden maar aan de verwaaide rand van de ijskap te zien was al wel duidelijk hoe laat het was. Te laat dus.

Na dit debacle zijn we weer naar de snelweg gereden om een andere cel te chasen maar ook hier ging de fut er heel rap uit. Vervolgens zijn we in North Platte gestopt, hebben ons ingechecked, wat gegeten en nu schrijf ik dit verslag op een bierveilige stoel.

Morgen gaat het naar South Dakota alwaar we deze chasevakantie zullen afsluiten. We hebben dan 1300 km of zo te gaan tot Dallas, en dat met slechte weerkaarten, dus het zal de laatste echte chasedag worden.