14 mei 2007: Op zoek naar het water
Zoals gisteren reeds geschreven zijn we vandaag vertrokken richting Nebraska. We hoeven slechts 350 km te rijden alvorens we gaan updaten. Dat gaan we doen in York aan de I-80 waar we vorig jaar de TIV zijn tegengekomen. De I-80 is eigenlijk ideaal om vandaag het koufront te volgen want deze highway loopt strak oost <> west. Hoe het precies gaat verlopen vandaag is ook ons niet bekend maar het ziet er niet slecht uit, als je het relatief bekijkt. De eerste stop zal vandaag echter een Walmart of ander 'Supercenter' zijn om de kapotte hardware te vervangen.
Op dit moment (09:47 AM) zien we aan de noordelijke horizon de eerste tekenen van een weersverandering, in de vorm van wat hoge sluierbewolking. Dat is alvast beter dan die strak blauwe zeestrandlucht waar we gisteren de hele dag tegenaan hebben gekeken. 
Update 16:30 uur:
We hebben een tijdje aan de I-80 gestaan en het koufront opgewacht. Voor het koufront zijn zowel achter alsook links van ons twee enorme cellen ontstaan. 20 Minuten geleden werd de eerste waarschuwing uitgegeven voor zwaar onweer, zojuist werd ook voor de tweede cel gewaarschuwd. We rijden nu op de US-30 bij Grand Island (NE) om te zien of we de bui voor kunnen blijven.
Uiteindelijk besloten we via een oost-zuid beweging een poging te doen weer voor het traag trekkende koufront te komen, en dat lukte eigenlijk probleemloos, zei het dat we hiervoor wel een stuk door de buienlijn moesten rijden. Rond 18:30 uur zaten we er dan ook midden in en maakten net als vorig jaar een totale white-out mee, op de US-81 bij York, niet ver van waar we vorig jaar hier mee te maken hadden. Het regende zo hard dat we amper twee meter zicht hadden. De wereld hield niet ver voor de auto op. Doorrijden was amper te doen maar wilden we het front voorbij dan hadden we geen keus. Dus langzaam en voorzichtig ging het verder tot het 'plonk plonk' gehalte begon toe te nemen en we toch maar even bescherming zochten tegen de hagelstenen. Al met al viel het mee, ze waren 1,5 tot 2 cm groot. Na een vermoeiende tocht van zo'n kilometer of 50 kwamen we voor het front uit en bleven we doorrijden om tijd te winnen. Onderweg hebben we een keer kort gestopt voor wat foto's maar daarna ging het snel verder richting zuiden.
Nadat we een flinke afstand hadden geschept tussen ons en het achterop komende front besloten we ons ten prooi te laten vallen aan de buien die inmiddels tot een redelijke lijn waren samengeklonterd. Helemaal ongevaarlijk was dat niet, gezien de eerdere hagel en de meldingen van baseball-size hail maar we besloten het er op te wagen.
Het wachten was de moeite waard.
De shelf was traag, niet echt fotogeniek, maar de bijverschijnselen waren mooi om te zien. Stroboscoop onweer over de gehele NW-horizon, het was lekker warm en we stonden nog lange tijd droog. Het onweer zelf zat voortdurend achter de wolken of de regenschermen dus haast niet te fotograferen. Toen de eerste druppels vielen hebben we alles ingepakt en was het wachten op wat komen ging.
We zochten een plekje op in de buurt van Cuba (KS) en zijn daar gebleven tot het einde van de avond. Het overtrekken van de shelfcloud was al even onspektakulair. Omdat we hem eigenlijk niet goed konden zien heb ik er een high-exposure foto van gemaakt, het lijkt wel dag maar het was stikdonker. Ik verwachtte meteen weer een whiteout maar ondanks dat ik de neerslag hoorde aankomen als een luid geraas viel het alleszins mee (tegen :-) ). Het zwaarste deel trok blijkbaar aan ons voorbij maar dat betekende ook meteen dat we de grote hagel hadden gemist en dat vond ik alleszins erg. Nadat de shelf voorbijgetrokken was gingen alle bliksemregisters open en was de disco er weer niets bij. We telden over de 600 ontladingen per minuut op de laptop, het was een gekkenhuis. De bliksems sloegen overal en nergens in, de donders dreunden letterlijk door mijn stoel en dat duurde ruim een uur. Na een half uur begon ik hoofdpijn te krijgen van het voortdurende felle geflits en heb ik mijn zonnebril opgezet. Het geregel van mijn pupillen begon zeer te doen en dus hielp alleen mijn zonnebril om de contrasten wat te verminderen. In 2001 heb ik soortgelijk onweer meegemaakt in Texas maar dit trok net een streepje meer.
Uiteindelijk, na ruim 1 1/2 uur begonnen we het geflits zelfs zat te worden, het was ook al een zwaar vermoeiende dag geweest, en zijn we door het geflits en de toenemende neerslag naar Belleville gereden waar we op de heenweg al een geschikt motel hadden gezien.
Na het inchecken was de fun echter nog niet voorbij. Tijdens het schrijven van dit bericht hoorden we kort na elkaar 3 echt zware donderslagen. Niet het standaard gedonder, wegstervend gerommel maar echte droge kanonschoten. Cool!
Tegen een uur of 3 ging het vervolgens naar bed en om 7 uur werd ik alweer ruw gewekt door mijn GSM. Alweer een korte nacht dus. Ik vervolg dit verhaal dus 15 mei, vanuit de auto. We trekken NIET verder naar het oosten omdat dat geen doen meer is. We gaan lekker eigenwijs een andere kant op, richting de TX/OK Panhandle. Vandaag even geen haast, dat is zinloos.