Verkeersinfarct
Op Witte Donderdag, 6 april 2023, was het weer zover. Een combinatie van regenachtig weer en extra verkeer door toerisme, zorgde voor de zwaarste avondspits van het jaar tot nog toe. Zo'n 1500 kilometer stond er tijdens het hoogtepunt, ik zou het liever een "dieptepunt" willen noemen. Code Rood op de snelwegen, maar een weeralarm was hieraan niet voorafgegaan. Natuurlijk zouden we onze oosterburen de schuld kunnen geven, die op deze dag blijkbaar en masse onze grenzen waren gepasseerd om in ons land 'Ostern zu feiern '. Misschien moeten we ook de hand in eigen boezem steken en ons afvragen waarom een beetje regen onder de gegeven omstandigheden zoveel chaos kon veroorzaken.
Ik reed deze donderdag met nog twee collega's van een klus in 's-Hertogenbosch terug naar Rotterdam. Het begon direct na vertrek al te stropen. Veroorzaakt door Duitse toeristen midden in Den Bosch (?), dat lijkt me erg onwaarschijnlijk. Vervolgens kwamen we in de ene na de andere file terecht, op de A58 en de A16. We kropen voorbij de knooppunten Hooipolder en Zonzeel, sukkelden over de Moerdijkbrug en door de Drechttunnel, langs Dordrecht en Hendrik-Ido-Ambacht. Op een matrixbord vlak voor knooppunt Ridderkerk (de 'Ridderster') was de complete Ring van Rotterdam rood gekleurd, met vertragingen van meer dan een uur. In Rotterdam-Zuid zette ik mijn eerste collega af, bij de tramhalte van station Lombardijen. Ook hier was het een compleet gekkenhuis, met auto's die niet alleen kruispunten, maar ook trambanen blokkeerden. Het tramverkeer was volledig gestremd en mijn collega moest met de bus door de overvolle straten naar huis. En dat schoot ook niet erg op.
In dit gekkenhuis gedroegen automobilisten zich soms als gekken. Er werd gevochten om elke meter terreinwinst. Voorsorteerstroken verloren hun betekenis. Sociaal rijgedrag werd ingeruild voor "ikke-ikke-ikke en de rest kan stikken". In onze pick-up hielden we ons met de nodige galgenhumor op de been. Het had ook weinig zin om je druk te maken. Een hartinfarct door een verkeersinfarct, daar zit niemand op te wachten. 'Go with the flow' is het devies, dan maar in horten en stoten. Ik beging nog wel een overtreding door rechtdoor te gaan, terwijl ik op links stond voorgesorteerd. Ondertussen sloeg de hongerklop toe, de 'vier-uur-dip' werd tot het uiterste gerekt.
Om 19:10 uur kon ik mijn andere collega afzetten op kantoor, na een reistijd van drie uur en een kwartier, over 90 kilometer. Op een (opgevoerde) e-bike waren we sneller geweest, bij wijze van spreken. Mijn collega mocht nog een kwartiertje door de regen naar huis fietsen. Ik nam eerst een beker warme chocomel uit de automaat om mijn suikerspiegel wat op te krikken. Vervolgens reed ik in de pick-up naar huis, het was gelukkig niet druk op de route. Niet drukker dan normaal tenminste. Tegen achten zat ik, uitgehongerd, aan de avonddis. Na een werkdag, inclusief reistijd, van bijna 15 uur. Een ervaring rijker, maar niet voor herhaling vatbaar.
Dick Bravenboer.